ترجمه و تفسیرجزء(16)، (17) و (18) تفسیر احمد

امین الدین سعیدی ـ سعید افغانی

سورۀ «طه»: سوره‌ى شريف به نام «سوره‌ى طه» که يکى از نام ‌هاى شريف پيامبر ص است، موسوم شده تا به اين وسيله خاطرش آسوده گشته و در مقابل موانع و دشمنى‌ها تسلى خاطر يابد. سوره انبياء : اين سوره به نام «سوره‌ى انبياء» موسوم است؛ چون ازداستان پيکار و مبارزه و جد و جهد برخي از پيامبران با مردم بت پرست زمان خود، سخن مي گويد، به سوره‌ي «انبياء» مشهور است و به فداکاري هاي ابوالانبيا، ابراهيم، اسحاق، يعقوب، لوط، نوح، داود، سليمان، ايوب، اسماعيل، ادريس، ذوالكفل، ذوالنون(يونس)، زکريا، عيسي و خاتم آنان حضرت محمد صلي الله عليهم السلام اشاره ميکند. سورۀ حج : اين‌ سوره‌ به‌ سبب‌ اعلان‌ فريضۀ‌ حج‌ در آن‌ براي‌ مردم‌ بر زبان ‌ابراهيم‌ خليل‌ الله بعد از بناي‌ بيت‌ عتيق‌ الهي‌، به‌ نام‌ «حج‌» ناميده‌ شد. (آيۀ: 27 همين سوره). سورۀ مؤمنون : این‌ سوره‌ «مؤمنون‌» نامیده‌ شد زیرا با این‌ فرموده‌ حق‌ تعالی: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ‏» آغاز شده‌ است‌ وآیات‌ بعد از آن‌ نیز به‌ بیان ‌اوصاف‌ هفت‌گانه‌ مؤمنان‌ وپاداش‌ عظیم‌ ایشان‌ در آخرت‌، که عبارت‌ از به‌ ارث ‌بردن‌ جنت فردوس‌ برین‌ است، می ‌پردازد. سورۀ نور: اين‌ سوره‌ به ‌خاطري به ‌نام «نور» مسمي شده، به‌ سبب‌ آن‌‌که‌ دربرگيرنده‌ آيه‌اي ‌بس ‌نوراني‌ و درخشان‌، يعني: «ٱللَّهُ نُورُ ٱلسَّمَوَتِ وَٱلأَرضِۚ» [النور: 35]، ميباشد. سورۀ فُرْقانِ : «فُرْقانِ»: به معني جدا، و جداكننده و فرق‌گذارنده (حق و باطل) و يكى از نام هاى قرآن كريم نيز«فرقان» است، و سببش آن است که قرآن کريم بين حق و باطل فرق مي‌کند.