ترجمه وتفسیر سورۀ التغابن

امین الدین سعیدی ـ سعید افغانی

سورۀ «تغابن» ازجمله سوره های مدنى است که به تشریع و قانونگذارى مى‌پردازد اما فضاى حاکم در این سوره، مانند فضاى سوره ‌هاى مکى است که اصول عقاید اسلامى را مورد بررسى قرار مى‌دهند. از نظر محتوى، سورۀ تغابن را مى‌توان به چند بخش تقسيم كرد: ـ سوره در مورد شکوه و عظمت الله تعالی و آثار قدرت او، و نیز در مورد انسان مقر و معترف به خداوند متعال و انسان کافر و منکر نعمت‌هاى والاى او صحبت مى‌کند. ـ در این سوره قرون گذشته و ملت‌هاى پیشین که پیامبران الله تعالی را تکذیب کردند و در نتیجۀ کفر، دشمنى و گمراهى، عذاب و هلاکت آنان را فرا گرفت. ـ در این سوره قسم یاد شده است که زنده شدن بعد از مرگ حق است و باید باشد، خواه مشرکین به آن اقرار کنند یا منکر آن باشند. ـ در این سوره فرمان اطاعت از امر پروردگار و پیامبر صلی الله علیه وسلّم را داده و انسان را از امتناع ورزیدن از دعوت الله تعالی برحذر داشته است. ـ همچنین مسلمانان را از عداوت و دشمنى بعضى از همسران و فرزندان برحذر داشته است که در بسى اوقات انسان را از رفتن به جهاد و هجرت، باز مى‌دارند. ـ و در خاتمۀ سوره، دستور مى‌دهد که در راه الله جل جلاله و براى اعتلاى دین او باید انفاق کرد، و انسان را از بُخل و حسد برحذر مى‌دارد؛ زیرا یکى از صفات مؤمن عبارت است از انفاق در راه خدا؛ چرا که انفاق بخشى از جهاد در راه خدا مى‌باشد. همچنان برحذر داشتن مسلمانان به فریفته شدن پیش از حد به مال واولاد ، ودر نهایت سورۀ با نام و صفات خداوند متعال پايان می یابد، همانطوریکه سورۀ بدان آغاز یافته بود.