سادات افغانستان در آزمون زمان

سیدمحمدرضا علوی

کتابی را که پیش رو دارید، تکامل‏ یافته و فربه ‏شده ‏ی «رسالۀ» کوچکی تحت عنوان «تأملی پیرامون تلاش‏های ناکام سیّدزدائی از جامعه‏ ی هزاره» است که در سال ۱۳۹۰ شمسی توسط نگارنده در قم تحریر و انتشار یافت. اجمال داستان از این قرار است که در دهه ‏ی پیش از آن نشریه‏ ی در قم منتشر می‏شد تحت عنوان «طرح نو»؛ این نشریه که از سوی یکی از چند انجمن طلاب افغانستانئ تحت پوشش «جامعة المصطفی العالمیه!» منتشر می‏گردید، بودیجه و مخارج چاپ آن تماماً از جانب آن مرکز تأمین می‏شد. تقریباً تمام اعضای هیئت تحریه‏ی آن را طلاب جاغوری و غزنی تشکیل می دادند، مطالبی از دیگر اشخاص [نسبتاً] محترم و نیمه محترم که در داخل کشور کس و کاره‏ی بودند، نیز در مجله چاپ می‏شد، کسانی مانند «شاه‏ گل رضائی»، «قمبرعلی تابش» و گاهی مصاحبه‏ های «سیما سمر»! از قضای روزگار تنها «من» یک «سیّد دیزنگی» نیز <بدون این‏که عضو هیئت تحریریه باشم> در هر شماره مطلبی از من خواسته می‏شد و در آن چاپ و نشر می‏گردید. نشریه‏ ى مذکوره تا شماره‏‏ هاى مشترک ۲۰ ـ ۲۱ (تابستان ۱۳۸۸) دوام کرد و درهر شماره یک موضوع را به ‏بحث می‏گرفت. در همین شماره بود که به‏ یکباره زنجیر پاره کرد و بدون هیچ علت و بهانه‏ ی، اهانت به ‏ساحت کبریایئ سادات مُعظّم [کثرالله نسلهم] را در دستور کار خود گرفت و آن را به‏اوج رسانید. در حالی‏که مطلبی از من «سیّد» در صدر آن درج شده بود. مسؤلان [بالنسبه] محترم نشریه همین‏قدر هم استثناء قایل نشده بودند که بگویند: «فقط یک نفر سیّد [بالنسبه] خوب هم وجود دارد، که اینه هم‏اکنون در کنار ما نشسته است.»