سیدزدایی از جامعۀ هزاره

سیدمحمدرضا علوی

به‏ هرحال، مجموع اوضاع و شرایط کم کم عزم مرا جزم می‏کرد تا خودم دست به ‏کار شوم، و این عزم خود را در محافل دوستانه با طلاب ساداتی که معمولاً بعد از ظهرها در مدرسه ‏ی فیضیه گرد می‏آمدیم، در میان گذاشتم. ... من به ‏این فکر افتادم که شیطان‏پرستان حرف‏های خود را زده‏ اند و در این راه خیلی هم زیاده‏روی کرده ‏اند؛ حالا این ما هستیم که حرف‏های خودرا نزده‏ ایم؛ وقت آن رسیده است که ما هم حرف‏های خودرا بزنیم تا یک شرایط برابر حاصل آید؛ در آن شرایط برابر، اگر گفتمان انسانی کردند، چه بهتر؛ اگر زدنک کردند، زدنک می‏کنیم. وقتی همه ‏ی راه‏ها به ‏یک راه ختم می‏شود ناچاریم همان یک راه را برویم. از وجه دیگر ثابت است که «هیچ فکر و ایده و دعوتی تبدیل به ‏گفتمان نمى‏شود، مگر این‏که ابتدا باید مکتوب گردد.» وقتی مکتوب شد آن‏گاه تو مى‏توانی روی نکته نکته ‏ى آن انگشت بگذاری و اظهار نظر کنی؛ درغیر این صورت، روی هوا نمى‏توان گفتمانی ترتیب داد. درگام بعدی، هیچ گفتمانی غالب، ابدی وتاریخی نمى‏گردد، مگر آن‏که فراگیر و توده ‏ای شود ... اکثریت مرا تشویق می‏کردند؛ یکی را «مهندس هاشمی» می‏گفتند که او هم از سانچارک بود؛ او به‏ من گفت: «تو این توانائی را داری که یک اندیشه را تبدیل به‏ گفتمان کنی» امّا اقلیتی از همان بزرگان [مصلحت اندیش!] مرا منع می‏نمودند و می‏گفتند: «تفرقه‏ اندازی خوب نیست» ما با کل هزاره مشکل نداریم، مگر تعداد این‏ها چند نفر هستند؟!