سادات افغانستان و فرصت ها و چالش ها

سیدمحمدرضا علوی

ارزش گفتن دارد که در یک بعد از ظهر، طبق عادت همیشه‏ گی در مدرسه ‏ی فیضیه نشسته و مشغول گپ دوستانه بودیم که متوجه شدم [مرحوم] سیّدرحمت‏الله صدر مزاری که به ‏همراه شخص ناشناس در فاصله ‏ی ۲۰ متری ما نشسته بود، انگشت خود را به ‏طرف من دراز کرد و مرا به ‏آن شخص بغل‏ دستی خود معرفی نمود؛ لحظاتی بعد [برای این‏که سوء تفاهم نشود] از جای خود بلند شد و آمد نزد من سلام وعلیک کردیم، گفت آن شخصی که می‏بینی نواسه ‏ی شیخ سلطان مزاری است، در مشهد ساکن است، مهمان من است، حالا از من پرسیده که «همی سیّد علوی بی‏خط کیست؟» و من تو را نشان دادم... من فهمیدم اصل گپ کجا است. کتاب روز به‏روز چاق‏تر و فربه ‏تر می‏شد و شعاعش فراتر می‏رفت؛ سیّدجعفر عادلی حسینی از کابل با من تماس گرفت و گفت کتاب را بفرست تا در کابل چاپ کنم. کتاب را PDF کردم و برایش فرستادم، ایشان PDF مرا شکست و چند مورد جزئی <که مهم‏ترین آن حکایت غصب مسجد و زمین خاتم الانبیاء بود> را بر آن افزود و با صفحه ‏آرائی خیلی خراب و درهم و برهم چاپ کرد و تعدادی برای من در قم فرستاد. عادلی موفق شده بود شمار قابل توجهی را به‏ دست مخاطبان و کتابخوانان برساند، چون هرکس که از کابل با من صحبت می‏کند اذعان می‏دارد که کتاب «سیّدزدائی» را خوانده یا دیده است. امّا این‏طوری که شنیده‏ام تعداد بیش‏تری را جناب حاجی محمد محقق از کتابفروشی ‏ها جمع کرده و با آن حمام خانه ‏ی خود را گرم نموده است. آقای عادلی در یک مورد، خودش به‏ من گفت: در جلسه‏ ی بودیم که جناب محقق نیز در آن حضور داشت؛ در پایان جلسه [گویا هنگام نان خوردن یا چای خوردن] آقای محقق آمد به ‏میز ما و در کنار من (عادلی) نشست. شروع کرد از کتاب سخن گفتن و زیاد چیزها گفت؛ در پایان اخطار داد: «اگر این کارها پایان نیابد، تروربازی شروع میشه!»