ترجمه وتفسیر سوره سباء

امین الدین سعیدی ـ سعید افغانی

سورۀ سبأ از جملۀ سوره ‌هاى نازل شده در مکه مى ‌باشد، که به موضوع عقیده‌ى اسلامى مى ‌پردازد و یگانگى خداوند متعال، نبوت، حشر و نشر را مورد بحث و بررسى قرار ميدهد. آغاز این سورۀ مبارکه با تمجید از خداى عزو جَلّ که عالم هستى را ابداع و امور و احوال و احکام عالم را استوار قرار داده و با حکمت خود هستى را تدبیر مى‌کند، پس خالق و نوآور دانا هموست و یک ذره در آسمان و زمین از علم او نهان نیست، و این امر یکى از بزرگترین دلایل بر یگانگى پروردگار عالمیان است. سوره قضیه‌ى بسیار مهمى را مورد بررسى قرار مى‌ دهد که عبارت است از انکار آخرت و زنده شدن بعد از مرگ از سوى مشرکان، لذا به پیامبر صلّى اللّه علیه و سلّم امر مى‌ شود که بر تحقق معاد بعد از نابودى اجساد، به خداى بزرگ قسم بخورد: «وَ قٰالَ اَلَّذِينَ کَفَرُوا لاٰ تَأْتِينَا اَلسّٰاعَةُ قُلْ بَلىٰ وَ رَبِّی لَتَأْتِيَنَّکُمْ». سوره داستان بعضى از پیامبران را از جمله «داؤود» و پسرش، «سلیمان» پیش کشیده است، و نیز نعمت‌ هاى فراوانى را که به آنان ارزانى داشته بود، یادآور ميشود، از قبیل تسخیر باد براى سلیمان، و تسخیر پرنده و کوه ‌ها براى «داؤود» که همراه با او به ذکر و تسبیح مى‌پرداختند. سورۀ سبا بعضى از شبهات مشرکین را پیرامون رسالت خاتم پیامبران بررسى و آنها را با دلایل قاطع و برهان کوبنده رد و تکذیب کرده است، همان‌ طور که بر وجود و یگانگى خدا دلایل و براهین کافى آورده است. همچنان سورۀ سبأ با دعوت مشرکین به ایمان به خداى یگانه که تدبیر امور تمام خلایق را در دست دارد خاتمه یافته است.