شکر ربه!
بلاخره فارغ شوم!
فراغت یعنې د زده کړې غر فتح کول،او د لازیاتو مسؤلیتونو پیل!
د دنیا هره خوشحالۍ یوه ګرانه او قیمتي مرغلره ده چې د مقصد په لمن کې موندل کیږي. د ژوند پیل او د لا نورو ګړندیو ګامونو اخېستلو لپاره، نن راته لاره هواره شوه، او د کابل پوهنتون د ژورنالیزم له پوهنځي څخه فارغ شوم، فراغت یعنې د زده کړې غر فتح کول، او له یوې مرحلې څخه بلې مرحلې ته تېریدل دي.
دغه اوږده دوره ډیره خوږه وه، د خپلو ښوونکو او ملګرو څخه د مننې ترڅنګ د هغوي څخه راته ډیرې خاطرې پاتې دي او د ژوند تر پایه به مې په یاد وي، د یادولو وړ ده زما پلار له اووه پښته (یکه) و. پلار مې نه سناتور تیر شوی،نه وزیر او نه هم رئیس! په یوه بیوزله کورنۍ کې لوی شوی یم. خو پلار او مور څخه ځکه زیات منندویم چې تل یې خ راته د شجاعت، صبر استقامت او ثبات درس راکړې وه، او د نن ورځي فراغت زما د پلار او مور د هلوځلو پایله ده.
زما پلار عمر د اوږد شي، زما په یاد دي،ما به ورته ویل، دلته راسره لاړ شه او هلته راسره لاړه شه هغه به راته ویل:« زویه زما سره پلار هیچ چیری هم نه وه تللئ، زه به خپله یواځی تللم او خپله به مې ځانته لاره موندله نو زه هم درسره نه ځم او خپله یواځی لاړ شه او په خپل ځان باور ولره.»
ما به ځکه د پلار په تګ هرځای له ځان سره تاکید کوه چې د ښوونځي پوهنتون او د ښار په متفاوت ماحول کې ما بې، له پلاره هېڅ د خوښۍ او آرامتیا احساس نه شو کولای خو پلار زما خبره راسره نه منله.
په همدي تړاو یې یوه ورځ راته د خپل فراغت کېسه کوله او ویل یې:« زویه زه چې کله له پوهنتون څخه فارغ شوم خپلوان او دوستان هیڅ څوک هم نه وه جنګونه وه، ولږه وه، تنده وه، او ټول په خپلو غمونو او دردونو کې ډوب وه، د فراغت په ورځ مې د اتاق څخه خپله بیستره پر شا کړه او د یوه بل پوهنځی د دیوال خواته مې کیښوده ،ځان مې و څنډه او همداسې د خپل فراغت محفل ته چې د پوهنځی په انګړ کې نیول شوې وه لاړم، چې ناڅا په مې د خلکو او ټولیګوالو په ګلانو پوښول شوو موټرو سترګې ولګیدې،هلته د نورو ټولګیوالو سره پلرونه خپلوان، او ورورنو راغلی وه،ګلان وه موټر وه،زه هک پک شوم او شاوخوا مې د اوښکو ډکې سترګې واړولې خو هیڅوک مې هم تر سترګو نشول،چې د څوو دقیقو لپاره یې ترڅنګ ودریږم، ځان راته مړ ښکاره شو لاسونه او پښې مې په ریږدیدو شوې او ځان سره مې دقیقې شمېرلې چې اوس مې نوم واخلې، او له دې ځایه و تښتم. په همدې سوچونو کې وم چې یو وخت مې خپل نوم تر غوږو شو د نوم سره سم د چکچکو پړاقه شوه خو دغه چکچکې پر ما ځکه د غشو په شان لګیدلې چې په هغو چکچکو کې زما څوک نه وه چې راته لاسونه و پړقوي،په ځغلنده ګامونو مې خپله تقدیر پاڼه واخېسته او د دیوال ترڅنګ تر یوځایه په شا، شا لاړم، چې د چا راته پام نشي، کله چې له دیواله پناه شوم منډه مې کړه او خپلې هغې بیسترې ته مې ځان ور ورسوه چې بل پوهنځي شاته مې ایښې وه هغه مې په شاه کړه او همداسې کورته راغلم. دا زما د فراغت ورځ وه.»
د خوږې مور هغه کېسه مې هم هېره نه ده، چې راته ویل به یې:« صهیب خبیب زبیر تاسو دري واړه وي، پلار به مو مسافر وه، ډیرې شپې به ما او ستا مشرې مور (نیا) په ولږه تېرولې، خو ستا مشره مور هم ډیره مهربانه وه! ډیره! ډیره کله به چې ماښام شو، نو دسترخوان کې به هیڅ هم نه وه بیا به یې راته وویل، لورۍ صهیب خبیب زبیر درې واړه همدا اوس ویده کړه، که ماسختن شي او بیا څه د خوړولو لپاره نه وې، بیا ژاړې او زه یې ژړا نه شم زغملې.»
زه مې په خپل او د خپل پلار او مور په تیر وخت ویاړم او هر وخت مې خپلو ملګرو ته په ویاړ کیسه کوم، او ورته وایم چې زه هماغه صهیب یم چې وم، سختۍ (پوخ) کړی یم بدل کړی یې نه یم!!! ښه انسان نه یم خو هڅه کوم چې ښه انسان شم. عمر مې لږ دی، خو ځکه د نورو کسانو په درد پوهیږم چې ما ددې ټولو دردونو څکه کړی ده.
ژوند د تحول او تکامل نوم دی، دا صحراګاڼې چې په پیړیو پیړیو په یوه حال کې پاتې دي ژوندي ورته نه شو ویلي، د پسرلۍ ګلونه چې له ځمکې راټولیږي لوییږیي مړاوی کیږي او خاورې کیږي په ژوند کې برخه لري او ژوند د همدغسې تغیر او تحول نوم دی.
ما هم تر نن ورځي ددغو ګلانو په شان ډیر پړاونه تېر کړل او نن له پوهنتون څخه فارغ شوم،له پوهنتون څخه فراغت هیلې او امیدونه له ځان سره لري،اما داورځې یوازې داسې ندي لکه څنګه چې فکرکوې، بلکې دا دنویو ستونزو پیل او د هغه مسؤلیتونو قبلول دی، چې د انسان پر غاړه ايښودل کيږي.
ملګرو هسې خبره را څخه اوږه شوه، ما نه غوښتل چې دومره یې اوږده کړم خو د قلم کار دې پوه نشوم! لیکل، لیکل خبره تر دې ځایه راورسېده، په پاې کې د خپل رب درباره ته لاسونه لپه کوم،مننه ترې کوم، چې عمر،یې راکړ ترڅو خپلې څلورکلنې زده کړې پای ته ورسوم.
خپل رب څخه د سولې غوښتنه کوم. ځکه نور افغانان د ناخوالو زغملو وس نه لري. او رب د توفیق راکړې چې خپلو هېوادولو ته د خدمت جوګه شم